دیالوگ : 

            اونقدی که دنیا رو بازخواست میکنی  

                                                  خودتو باز خواستی میکنی؟

زندگی مگسی

بدم میات از زندگی اینجوری آدم فکراش تغییر نکنه هیچ چیز جدیدی نداشنه باشه هیچی واسه فهمیدن کشف کردن نداشته باشه ! فقط امروزو به فردا میرسونیم فقط همین !!! فقط تکرار تکرار تکرار 

الکی به زندگی بیشتر اظهار علاقه میکنیم واز مرگ میترسیم مثل مگس هایی که اول پاییز به اطاق پناه میارن که شاید یه چند روزی بیشتر زنده بمونن 

بهش میگی چرا زندگیت اینجوریه میگه : خب وقت ندارم  !  وقت چی آخه دلش خوشه داره زندگی میکنه آخرش که... 

حالا از اون موقع گذشته کم کم  دارم شبیهش میشم نمیدونم آره دارم شبیهش میشم  جوابم هم به خودم اینه که : خب چیکار کنم  

تقصیر کیه ؟

چ.ق.د.ر .ت.ح.م.ل

آخه مگه چند م ت ر م

                                                                                                                          

پ . ش .ی . م .ا . ن

سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم 

عمریست پریشان ز پریشانی خویشم

چو آینه خود کرده ی حیرانی خویشم

.....

عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

دلبسته ی یاران  پنهانی  خویشم 

آخرش

همه چی خرا ب  بب ب ب ب 

 ب ب ب ب شد