...

صرفا جهت اینکه بگیم زنده ایم ...

دهن این اهنگ سرویس

تو ای دلبر که پرسی حال ما را

 که می گوید یاد آشنا کن؟

مرا درمانده ی حسرت چه خواهی؟

که می گوید که دردم را دوا کن؟

چو احوال زارم یاد کردی

دوباره دست مرگ از من رها شد

رها کن دامنم را تا بمیرم

که جانم خسته زین ریج و بلا شد

نمی دیدی دلم میوانه ی توست؟

نپرسیدی چرا حال دلم را؟

به درگاه تو زاری ها نکردم ؟

چرا پس حل نکردی مشکلم را؟

تو را "پیوند روح و جان" نخواندم؟

تو" پیوند دل و جانم" نبودی؟

چرا از دام آزادم نکردی؟

چرا در فکر درمانم نبودی؟

نمی دیدی که بعد از آن همه رنج

دل من تاب تنهایی ندارد؟

نمی خواندی مگر در داستان ها

دل عاشق شکیبایی ندارد؟!

به درد من،فراق روی ماهت

نمی افزود و از جانم نمی کاست؟

نمی دانی که آن اندوه جانکاه

شب و روز از دل و جانم چه می خواست؟

تو را چون گل نوازش ها نکردم؟

"خریدار تو و نازت"نبودم؟

تو "تنها هم زبان من" نبودی؟

من از جان محرم رازت نبودم؟

نمی لرزید سر تا پایم از شوق

چو یکدم در کنارت می نشستم؟

نم گفتم به آن چشمان زیبا

"تو زیبایی و من زیبا پرستم"؟

در آن مهتاب شبهای بهاری

که میکردی به روی من تبسم

نگه را بود تاب بیش دیدن؟

زبان را بود یارای تکلم؟

"صفای عشق و امیدت" نگفتم؟

"بهار و باغ و گلزارم " نبودی؟

در آن ایام تاریک جدایی

همایون بخت بیدارم نبودی؟

به بال آرزو تا مه نرفتیم؟

خدا را در صفای جان ندیدیم؟

بهشت عشق را دیدن نکردیم؟

گل امید از آن گلشن نچیدیم؟

غم دل را نمی گفتیم تنها؟

غزل ها را نمی خواندیم با هم؟

نمی کردم لبانت را تماشا؟

نمی گفتی چه خواندی در نگاهم؟

نمی دیدی که چون پروانه می سوخت

میان آتش غم تار و پودم ؟

نه از پروانه کم بودم که نالم

اگر دیدی که من خاموش بودم

به دام غم گرفتارم ندیدی؟

به جان و دل گرفتارت نبودم؟

در آن شبها که گفتی راز دل را

سرا پا محو گفتارت نبودم؟

نمی گفتم تو را با بی قراری:

ببین دل را که از هجران گه دیده؟

ننالیدم در آغوشت که ای ماه

ببین جان را چه محنت ها کشیده؟

چه میپنداشتی پولاد بودم؟

تنم رویین و جانم آهنین بود؟

اگر هم آهنم پنداشتی باز

سزای آن محبت ها نه این بود

چه شب ها خواب در چشمم نیامد

و گر، خفتم تو را در خواب دیدم

چه رویاهای شیرینی که آخر

بنای جملگی بر آب دیدم

نخستین روزها را یاد داری؟

که ترسیدی وفا دارم نبینی؟

وفا داری چنانم ناتوان کرد

که میترسم دگر بارم نبینی!

چرا باید در این ده روزه ی عمر

دل من رنگ آسایش نبیند؟

چرا باید که چونخاکستر گرم

به روی آتش حسرت شیند؟

هنوزم یک نفس در سینه باقیست

 هنوز ای گل "فرهاد تو" ام من

تو میدانی که "لیلای منی" تو

تو میبینی که "مجنون تو" ام من

هنوزت می پرستم می پرستم

زند گر تیشه، غم بر ریشه ی من

هنوزت با دل و جان دوست دارم

تویی سرمایه ی اندیشه ی من

تو ای دلبر که پرسی حال ما را

که می گوید که یاد آشنا کن؟

مرا درماندهی حسرت چه خواهی؟

که می گوید که دردم را دوا کن؟

که گوید یاد من بیمار خود را؟

که گوید با خبر از حال مk باش؟

اگر یارم منی حالم چه ترسی؟

وگر یار منی پس مال من باش

                                       فریدون مشیری