پارانویا

از زیر سنگ هم شده پیدایم کن

دارم کم کم این فیلم را باور می کنم

و این سیاهی لشکرِعظیم را

عجیب خوب بازی میکنند

درخیابان ها

کافه ها

کوچه ها

هی جا عوض میکنند

و

همین که سربرگردانم

صحنه ی بعدی را آماده کرده اند.

از لابه لای فصل های نمایش

بیرونم بکش!

....

اصلاً از عمقِ تاریک صحنه پیدایم کن!

از پروژکتورهای روز و شب

از سکانس های تکراری زمین؛ خسته ام!

....

زل میزنم به مقوای سیاه چسبیده به آسمان

وبا نوار جیرجیرک

به خواب می روم.

نوار را که برگردانند

خروس میخواند.

....

می ترسم

میترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند

یا گلوله ای در سرم شلیک

وبعد بگویند:

((خُب؛

نقشت این بود))

گروس عبدالملکیان

حفره ها

با نوشته های آقای عبدالمالکیان جدیدا آشنا شدم

واقعا محشر مینویسن و نظیر نداره شعراشون سبکشون . میشه گفت حفره ها کتاب تصویره کتاب مصور با تصویر سازی هایی که خیال آدمو به بازی میگیرن . تو همه شعرا هیچ کلمه یا ترکیبی که نا آشنا باشه نمیبینید ساده نویسیه . شعراشون روی تصویر سازیی بنا شده که باید پیداشون کردو البته از شگردشونم نمیشه گذشت اینکه تو پایانه هر شعر آدمو غافل گیر میکنن